UCZMY SIĘ NA BŁĘDACH

Licytacja 2.

 

	8 7			A D 10 6 5 4
	A K D W 9 7			6
	A 5			10 8
	A 5 4			W 8 7 3

W turnieju młodzieżowym licytowano:

 

W	N	E	S
1	Pas	1	Pas
2	Pas	2	Pas
3	Pas	3	Pas
4	Pas	4	Pas
4 BA	Pas	5 (1)	Pas
5 BA(2)	Pas	6	Pas
6	Ktr	Pas	Pas
Pas

(1)odpowiedź dwutorowa – albo odwrócona drabinka 102, albo próba wyhamowania rozpędzonego partnera

Wist poszedł w trefle i mimo iż KW pik był w impasie, to czwarty i stanął “góral” z niczego.

Co się stało w rozdaniu gdzie popełniono brutalny gwałt na bilansie ?

Nieco zszokowany wynikiem zawodnik W spytał partnera – “gdzie są punkty ?”

Tenże zapytał - czy ze swoją ręką miałem odpowiedzieć 1 po 1 ?

• No nie...
• No to potem byłem cały czas w szponach forsingu lub konwencji i moje odpowiedzi były wymuszone...

Wbrew nieco humorystycznym aspektom błąd popełniony w tym rozdaniu przez zawodnika z pozycji W jest dość typowym błędem. Ja go nazywam samoforsingiem. Zdarza się zawodnikom zauroczonym swoją własną kartą i zapominającym, że o wysokości kontraktu decydują walory połączonych rąk, a nie jednej. Zazwyczaj są to gracze o niepohamowanym temperamencie. Przykładem niech będzie gracz z jednej z anegdotek (choć na pewno miała swój autentyczny pierwowzór), który po sprawdzeniu, że brakuje dwóch asów, mimo to zalicytował szlemika w BA. Kiedy jego partner zapytał go dlaczego licytuje szlemika bez dwóch asów - ówże odpowiedział: panie, ale czy widział pan jaką miałem ładną kartę ?

Ryszard Kiełczewski

[email protected]