PRZYMUS-BUMERANG

Przypadki egzekwowania przymusu przeciwko jednemu (lub obu) przeciwnikowi są już od dawna chlebem powszednim i nie budzą żadnych emocji. Przypadek opisany przez Willy Dama (Dania) jest niezwykły. Rozgrywający wprowadzając w przymus RHO(!!), wprowadził w przymus samego siebie w tej samej lewie (!). stało się to w wyniku błędu ale iluż bękartów było później geniuszami?

WE po, dealer E, licytacja:

W	N	E	S
nazwisko	nazwisko	nazwisko	nazwisko
		Pas	1 ♦
Pas	1 ♥	2 ♣	2 ♠
Pas	2 BA	Pas	3 ♦
Pas	4 ♦	Pas	6 ♦
Pas	Pas	pas

 

	♠ 1085 ♥ AK92 ♦ 53 ♣ W762
♠ 43 ♥ D108764 ♦ W10 ♣ A104		♠ K976 ♥ 5 ♦ 876 ♣ KD983
	♠ ADW2 ♥ W3 ♦ AKD942 ♣ 5

W zawistował asem trefl i po wzięciu lewy w blotkę kier. S mógł puścić i nie byłoby o czym pisać. Rozgrywający jednak zabił asem i pociągnął wszystkie atuty (młodzieńcza niecierpliwość, co zresztą widać było już w licytacji – było to w mistrzostwach Danii teamów do lat 20). Doszło do końcówki:

	♠ 108 ♥ K ♦ – ♣ W7
♠ 4 ♥ D10 ♦ – ♣ 104		♠ K976 ♥ – ♦ – ♣ K
	♠ ADW2 ♥ W ♦ – ♣ –

Na króla kier E nie może wyrzucić pika, rozstaje się więc z królem trefl. Teraz walet trefl wprowadza go w kolejny przymus ale rozgrywającego też!!!

Oczywiście kontrakt można było wygrać na jeszcze dwa sposoby (oprócz przepuszczenia do waleta kier):

1. Po asie kier przebić trefla – pozbawia to kontroli treflowej gracza W i wyegzekwować silniejszy przymus przeciwko E – wyrzucenia króla trefl będzie wyrzuceniem dwóch lew, nie jednej…
2. Wykonać w trzeciej lewie impas pik i dopiero zgrać kara zduszając w przymusie E bez konsekwencji dla ręki rozgrywającego

 

To jak się stało spowodowało jednak powstanie nowej kategorii przymusu – „boomerang squeeze”!

Na marginesie tego wydarzenia przypomniało mi się rozdanie – też w wykonaniu „youngstersów” w 1990 roku w czasie eliminacji do DME Juniorów w Neumünster.

W	N	E	S
nazwisko	nazwisko	nazwisko	nazwisko
1 BA	Pas	2 ♣	Pas
2 ♠	Pas	2 BA	Pas
3 BA	Pas	Pas	Ktr(!)
Pas	Pas	4 ♠	Pas
Pas	pas

 

	♠ AW6 ♥ 107 ♦ 108742 ♣ W72
♠ KD105 ♥ A92 ♦ ADW3 ♣ D6		♠ 973 ♥ 6543 ♦ 96 ♣ AK95
	♠ 842 ♥ KDW8 ♦ K5 ♣ 10843

Kontra na wist kierowy 18-letniego wówczas Bartka Chmurskiego była bardzo inwencyjna (obrona musi zagrać dwukrotnie w trefle po każdorazowym dojściu pikiem aby zerwać przymus treflowo-kierowy na 10-tą lewę) lecz niezwykle skuteczna. Przerażony słabością swoich kierów E zemknął w 4 ♠. To obkładało się wyłącznie poprzez zerwanie wspomnianego przymusu treflowo-kierowego. W każdym razie rozgrywający zabił od razu pierwszego kiera (skąd miał wiedzieć, że kontrujący ma tylko 4 kiery?) i zagrał trzy razy trefle, wykonał impas karo i pociągnął asa w tym kolorze. Widok spadającego króla skłonił go do zagrania króla pik. N zabił natychmiast (przepuszczenie jest lepsze) i zagrał w kiera. S pobrał i kontynuował kiera (błąd – zaraz się okaże – trzeba było grać w ♣ 10-kę). Rozgrywający przebił 10-ką, a N niecierpliwie nadbił waletem (należało przepuścić – dalszą analizę pozostawiam czytelnikom) i wyszedł w karo. Końcówka:

	♠ 6 ♥  – ♦ 1087 ♣ W72
♠ D5 ♥ – ♦ W3 ♣ –		♠ 97 ♥ 6 ♦ – ♣ 9
	♠ 84 ♥ 8 ♦ – ♣ 10

Rozgrywający się poddał wyrzucając ze stołu kiera. A co się dzieje po przebiciu kara ♠ 9-ką? Co może zrobić S?

– wyrzuci kiera lub trefla, to zagrywamy ♠ 7-kę. Po jej przepuszczeniu (pobicie 8-ką to koniec wojny) pozostała w stole forta kierowa lub treflowa wyparaduje ostatniego atuta u S.

Kiedyś taki przymus ktoś nazwał przymusem Slavenburga. W Encyklopedii Brydża znalazłem podobny przymus z gatunku nokautujących przymusów, nazwany jako przymus Seresa (czołowy gracz australijski węgierskiego pochodzenia z lat 50-80) Ciekawych odsyłam do Encyklopedii Brydża str. 437/8.

Opisana powyżej końcówka mogła powstać w wyniku błędów ją poprzedzających, co nie umniejsza jej piękna.

Szkoda, że rozgrywający nie zrealizował jej skutecznie Mogła mu dać ostrogi reprezentanta…